Üzülme be dilenci düşlü çocuk...

Sana dilenmeyi öğrettiğinde düşlerini; çok küçüktün daha ninnilerin masumluğunda.
yolunu şaşırmış dikenlere sakladın düşlerini bir yanını sen,

bir yanını ben tutacaktım.
Üzülme be dilenci düşlü çocuk.

Üzülme...
Dizi dizi sıraladın kendini sığ sayfalara uzak baharlar gibi kendini not düştün,
baloncuklara doldurdun düşlerini sabun köpüğünden
yere vuran her baloncuk
kapısını açtı sana dilenmişliğin de yeni düşlerinin.

Ürkme be dilenci düşlü çocuk.

Ürkme...
Zifiri karanlığa çakmak çakımı kıvılcımlar döktün ve sen en zifirisinde yap bozu öğrendin karanlığın,
Sağa çektin olmadı karanlığı, sola çektin gene olmadı.
Düş de kurulurmuymuş hiç kaçak siyahların toplamına.
Kurulmaz be dilenci düşlü çocuk. kurulmaz.
İsyan etsende koca koca haykırışlarla bulut bulut gülümseyemesende dilenciliğini düşündüğünde

kendine ve sen sarıldığın bebeğini bile dilenci
ve sen onca düşü dilinin ucuna getirip de ezmedinmi be çocuk.
Düş kurma sen be dilenci düşlü çocuk
Artık kurma.........

Mehmet Selim Bataroğlu